اثر موقعیت های مختلف ایستادن بر فعالیت عضلات منتخب اندام تحتانی در مردان دارای زانوی پرانتزی و نرمال

هدف: زانوی پرانتزی ریسک فاکتوری برای بروز استئوآرتریت زانو است. درک تغییر فعالیت عضلات در موقعیت های مختلف ایستادن افراد دارای زانوی پرانتزی، بینش خوبی برای پیش گیری از بروز استئوآرتریت زانو در این افراد خواهد داد. هدف تحقیق حاضر، مقایسه فعالیت عضلات در موقعیت های مختلف ایستادن مردان جوان سالم و مبتلا به زانوی پرانتزی بود. روش ها: 80 نفر دانشجوی مرد سالم، شامل 40 نفر دارای زانوی پرانتزی و 40 نفر دارای زانوی طبیعی در این تحقیق شرکت کردند. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس و گونیامتر اندازه گیری شد. هر آزمودنی در پنج موقعیت ایستادن قرار گرفت و فعالیت عضلات اندام تحتانی با دستگاه الکترومایوگرافی ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار matlab پردازش شدند و برای مقایسه آماری از آزمون تحلیل واریانس مختلط (mixed anova) در محیط نرم افزاری spss و با سطح معناداری p<0.05 استفاده گردید. یافته ها: تفاوت معناداری بین دو گروه در فعالیت کشنده پهن نیام (تک پا چشم بسته)، عضلات نازک نی طرفی و سرینی میانی (در موقعیت های تک پا چشم بسته و سربالا) مشاهده گردید (p<0.05) و در فعالیت بقیه عضلات تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: پرانتزی بودن مفصل زانو با افزایش فعالیت عضلات همراه است. احتمالاً یک دلیل بالاتر بودن خطر آسیب دیدگی و ابتلا به استئوآرتریت زانو در این افراد با افزایش فعالیت عضلات اندام تحتانی هنگام ایستادن مرتبط است و پیشنهاد می شود برای کاهش این خطرات بر تمرینات اصلاحی تمرکز شود.